HASRET-İ İSTANBUL
Cancağızım, gün döner yine sana gelirim,
Kıyılarına çarpar, inci mercan veririm.
Mızraplar tellerinde, bense sende eririm,
Sorsalar bana seni, âh! Nereden bilirim?
İlim döken divide hokkanın cengi gelse,
Yalaz saran nefese su deyi, bengi mi var?
Dudağın arasına zürkatin rengi gelse,
Hasreti düğümleyen başka nirengi mi var?
Kiriş geren kuşağın okunda huş tüyü mü,
Temren gören ümidin vurulma huyu mu var?
Koynundaki lâlenin yaprağında büyü mü
Kanayan damarında gülistan suyu mu var?
Teldeki kırlangıçlar uçmuş mudur göğünde?
Şu gelen koca bulut, Boğaz'dan içmiş midir?
Gözünü silen güneş, ibrişim düğününde,
Turkuaz kaftanına sır verip geçmiş midir?
Üsküdar, saçlarında güneşin çengi mi var?
Ne giymişsin üstüne; yıldızlı mı, pullu mu?
Ey serdâr, senden gayrı gönlümün dengi mi var?
Göğsüme dolan rüzgâr; o da İstanbullu mu?
Sefa Koyuncu
ETİKETLER:
sefa koyuncu
İğnelik
Türkiye Gazetesi
huzur
gelecek
şiir
şair
kültür
sanat
edebiyat
filoloji
filolog
dil bilimi
muhâfazakar sanat
üçüncü yeni
üçüncü yeni akımı
Üçüncü Yeni Nesil Akımı
türkiye
san’at
muhafazakar
Muhafazakâr san’at
ekran
teknoloji
gelişim
değişim
hasret
İstanbul
İstanbul Şiirleri
türk dili
Türk Edebiyatı
3. Yeni
Kültür Bakanlığı
Milli Eğitim Bakanlığı